Met uitzondering van de Champions Trophy in Melbourne coverde ik de voorbije vier jaar alle toernooien van de Red Lions. Vanop de eerste rij had ik het voorrecht om getuige te zijn van het schitterende hockeyjaar 2013, het tegenvallende wereldkampioenschap, de ontnuchterende wake-up call genaamd EK2015 en de laatste bemoedigende rechte lijn onder leiding van Shane McLeod.
Net het belangrijkste toernooi in de sport zou ik volgen vanuit mijn luie zetel. Om dat te vermijden neem ik mij de komende weken voor om te bloggen over de nationale hockey ploeg. Het commentaar dat geef ik dus deze keer niet via de microfoon bij een rechtstreekse televisie-uitzending. ‘Namen en rugnummers’ is het platform waarop ik mijn menig geef. Je hoeft het zeker niet met mij eens te zijn. Deze blog heeft vooral de bedoeling om de discussie over het hockey op gang te brengen of op gang te houden.
Zoals alle hockeyliefhebbers heb ik lang uitgekeken naar deze Olympische Spelen. Laten wij er vooral van genieten met hopelijk die definitieve push to the podium.
De punten van Pascal Kina
Er zijn weinig thema’s die meer discussie uitlokken dan de prestatiebeoordeling in de krant. De spelers uit de Belgische competitie hechten – zo hoor ik toch altijd – geen belang aan de punten die ‘s maandag in La Libre Belgique verschijnen. En toch worden die punten gelezen en vormen ze wel eens gesprekstof aan de toog van het clubhuis.
Tijdens de Olympische Spelen komen de punten niet van de journalist langs de lijn, maar wel van een man met kennis: Pascal Kina. Hij bekijkt de wedstrijden met een kennersblik, wikt en weegt om uiteindelijk met een eigenzinnig schoolrapport te komen. Neersabelen is niet de bedoeling. Het doel is wel op een kritische (en toffe) manier de wedstrijden te analyseren. Laat nadien de discussie gerust op gang komen, want daarvoor dienen die cijfers.
1/10 = onvoorstelbaar slecht, 2/10 = zeer slecht, 3/10 slecht, 4/10 onvoldoende, 5/10 matig, 6/10 voldoende, 7/10 goed, 8/10 zeer goed, 9/10 uitmuntend, 10/10 perfect
Een vervolg voor 23 augustus 2013
Op 23 augustus 2013 maken de Red Lions hun Engelse collega’s net niet belachelijk in de halve finale van het EK. Tijdens die zwoele zomeravond speelt de nationale hockeyploeg z’n beste wedstrijd ooit. Het uitverkochte stadion joelt. Iedereen weet die avond dat het Belgische hockey op weg is naar de allerhoogste regionen van het de internationale hockey. Drie jaar en twee bondscoaches later heeft de nationale hockeyploeg dat niveau nauwelijks nog benaderd. In tegendeel de twee volgende jaren zijn afknappers. In januari 2014 trekken de Red Lions met grenzeloze ambities naar New Delhi. De World League zou immers de eerste titel op het palmares opleveren. Een vijfde plaats en de verloren kwartfinale tegen Engeland vormen achteraf de negatieve balans.
Enkele maanden later is een halve finale op het wereldkampioenschap het doel. Bondscoach Marc Lammers organiseert in Den Haag zelfs een aparte persconferentie voor de Nederlandse pers. België gaat immers onder zijn bewind de kloof met de wereldtop dichten. Alleen gelooft de spelerskern op dat moment het verhaal van Lammers al lang niet meer. Het resultaat laat zich raden. Engeland houdt België in de laatste groepswedstrijd uit de halve finale. De Engelsen duwen op die manier de Belgen ongenadig hard van hun wolk. Eén ding is duidelijk: de hemel bestormen zal iets langer duren en vooral niet met Marc Lammers gebeuren.
Ook opvolger Jeroen Delmee kan het tij niet keren. Op de Champions Trophy van 2014 eindigt België zowaar laatste. Tussendoor verzekert België zich weliswaar van Olympische deelname, maar op het EK 2015 volgt het dieptepunt. België kan zich in Londen niet plaatsen voor de halve finale. Dat was geleden van de periode waarin België tot de tweede klasse van het mondiale hockey behoorde. Eén jaar voor Rio vraag ik me af waar het hockey van 23 augustus 2013 is gebleven.
Ondertussen is Shane McLeod de vierde bondscoach in evenveel jaren. Sinds zijn komst is beterschap merkbaar. Het spelplezier van de Red Lions staat voorop en de België voldoet op de World League (eindelijk) aan de hoge verwachtingen, door voor het eerst een mondiale finale te bereiken. Al blijft er dat ene euvel: winnen van de Engelsen. Want op de Champions Trophy twee maanden geleden grijpen de Belgen net naast de finale. Opnieuw zijn het de eilandbewoners die in de weg liggen.
Tegen die ploeg opent België morgen z’n Olympisch hockeytoernooi. De opdracht is duidelijk: vooral niet verliezen, het liefst winnen. Dat is cruciaal om de kansen op minstens een tweede plaats in de poule gaaf te houden. Op papier hebben de Belgen meer kwaliteit in huis dan Team GB. Alleen bleek winnen op cruciale momenten toch zo moeilijk. Het toernooi begint alvast met een tegenvaller door de blessure van Tom Boon. Voorts blijft het zelfvertrouwen bij de Belgen mag naar eigen zeggen groot zijn, al zou winst morgen de natie geruststellen. De overwinning mag voor mijn part op basis van vechtlust en mentaliteit. Al hoop ik vooral dat de Red Lions (eindelijk) een vervolg breien aan die bewust 23ste augustus van 2013.
Eerder verschenen op Namen en rugnummers