Nog eventjes wachten voor onze Red Panthers. De definitieve kwalificatie voor het WK 2014 in Den Haag hangt al een tijdje in de lucht. En niet aan een zijden draadje. Wel aan een stevige ankerketting gevormd door de teamschakels Australië en Nieuw-Zeeland. Als één van deze teams straks de Oceania Cup wint dan zijn onze ladies, als vierde reserve, zeker van hun kwalificatie. Dat hebben ze te danken aan hun uitstekende prestaties in de World League. En de tegenstanders van de ‘Hockeyroos’ of de ‘Black-Sticks’ zijn echt niet van het zwaarste kaliber. Papoea Nieuw Guinea en Samoa zijn geen onoverkomelijke tegenstanders voor deze toppers op de wereldranking.
In de week van 28 oktober tot 3 november volgt een sessie collectief nagelbijten voor onze hockey-dames. Ik heb zo’n donkerrood vermoeden dat Twitter, Facebook en de website van de FIH nauwlettend in het oog zullen worden gehouden door lichtelijk nerveuze kunstgrasprinsessen. Niks zo vervelend als je lot niet in eigen handen hebben, maar de transoceanische zusters laten wellicht geen steek vallen.
Stress? Ik denk het niet, onze Red Panthers hebben in de afgelopen jaren een enorme progressie gekend en zijn gegroeid in alle aspecten van het spelletje, ook naast het veld. En dat is niet onbelangrijk; ook naast de pitch moeten ze lekker in hun pantervel zitten om tijdens de wedstrijd goede prestaties neer te zetten. Een wakkere coach, en die hebben ze, blijft alert voor de fysieke, technische en psychologische evoluties van zijn spelers. Indien nodig wordt op één van die aspecten bijgestuurd, anderzijds is blijvend motiveren van het team op individueel en collectief vlak een rode draad doorheen het coachen. We kunnen gerust zijn, Pascal Kina en zijn entourage houden de vinger aan de pols als het om onze nationale dames gaat. Leg de teamfoto voor The Hague maar al klaar.
Twee hockeyboys thuis zitten nu met pretogen naar hún teamfoto’s te kijken. Net gemaakt en meteen doorgestuurd door de coach. Kwestie van de spirit erin te houden, en geloof me vrij, die zit er echt wel in. Je ziet de enthousiaste uitstraling van die jongens en voelt dat ze dat enthousiasme ook op het veld willen tonen. Of thuis in de tuin, waar menig weggeflatste graszode ondertussen de lokroep naar een kunstgrasveld,’ of dan toch een paar vierkante meter papa?’, steeds luider laat weerklinken.
(H)echte teams zijn het, waar bij winst of verlies steeds vooruit gekeken wordt naar de volgende training en aansluitende wedstrijd, om er dan met z’n allen weer tegenaan te gaan. Dat dit met vallen en opstaan gebeurt lijkt me logisch, de weg naar het WK is er voor onze Panthers ook één met hindernissen(geweest). Nog enkele herfstdagen knarsetanden en het is zover. Hou dat bit maar even in dan…