Zet ze eens op een rij, zo’n hockeyteam. En dan zie je meteen de verschillen. De ene z’n hoofd komt tot aan de schouders van de kanjer ernaast, een tengere spurtbom staat naast een robuust blok beton, piekhaar steekt de lange lokken van een ander naar de kroon. Maar het is vooral de stand van hun neuzen die opvalt: allen windrichting hockey… .
Vorige zaterdag zagen we die mengelmoes live op het veld in actie. Tegen een tegenstander met een al even grote kids-mix in de rangen. De eerste minuten hielden ze met z’n 22 de spanning er mooi in. Dat voel je dan ook, als toeschouwer. Dat voel je nog extra als papa-toeschouwer.
En genieten, dat doe je ook natuurlijk. Niet alleen van hoe ze het spelletje spelen, maar ook van de soms grappige, soms verbazende spelsituaties die onbedoeld op het veld passeren.
We zagen meer dan eens een ‘pocket’ verdediger tegen een ‘XL’- aanvaller spurtduels aangaan waarbij de heel wat kortere beentjes van de ene koppig blijven volhouden tot ze de reus zijn bal afgesnoept hebben. Of een keep die een harde slag mooi stopt en daarna droogweg besluit om rebound na rebound uit zijn doel te ranselen, tot grote frustratie van de tegenstanders die niet konden geloven dat de bal aan de verkeerde kant van de doellijn bleef.
Alle papa’s en mama’s klappen bewonderend in de handen om vervolgens de tegenaanval aan te moedigen. Ook voor ons is het hard werken, zo’n wedstrijd…
En afzien, tot aan die eerste goal, waarbij de aanvaller recht op de keeper afgaat en iedereen de bal al in de voeten van de goalie ziet gaan. Om dan opgelucht uit te blazen wanneer hij de bal strak in de hoek van het doel plaatst. Oef, duimen omhoog. Net voor het einde van de eerste helft zetten ze nog een magistrale tweede op het scorebord, we mogen even ontspannen.
Tijdens de rust nemen we even de tijd om een tactische analyse te combineren met een opwarmer, van al dat stilstaan in de kou beginnen onze tenen jeukend te protesteren. Maar dat hebben we ervoor over. Hebben onze zonen daar eigenlijk geen last van? Natuurlijk niet, het mag de stenen uit de hel vriezen, eens ze in de flow van hun match zitten voelen ze niks meer. Dan mag moeder thuis nog zò blij zijn dat ze hun thermische onderhemdje aanhebben.
Voor de dug-out zien we de coach haar boys toespreken. Leuk om vanop afstand die nodige diversiteit samen te zien troepen. De verdediger die daarnet na een reuzeklap op de voet een ijszak liet smelten op zijn enkel staat alweer paraat tussen de rest, luisterend naar de instructies. Er wordt wat gegrapt en gegrijnsd en dan verschijnen ze weer op het veld. Klaar voor hun tweede helft, en wij klaar voor de onze. Weer 35 minuten van ‘ooh’ en ‘aah’ en ‘verdorie toch’. Maar vooral van ‘knap gedaan’ en ‘mooie inspanning’. Fier om te zien hoe ze met enthousiasme hun clubkleuren verdedigen.
Een combinatie van groot en klein, stevig en fijn, die samen stick en bal delen: kan het mooier? Gelukzakken zijn het om zo’n mooie sport te kunnen beoefenen. En ik kan het weten: donderdagavond mag ik ook weer gaan hockeyen, met mijn maten… .
Tekst: Koen Van Dooren Foto: Xavier Piron